Dawny Gdańsk

[Sabaoth]

[bavar]

Jeno gry w dołek chyba nikt do tej pory jeszcze tu nie wymienił Rzucało się z określonej odległości monetą do wyskrobanego w ziemi dołka. Zasadą chyba było to, że jak ktoś trafił odrazu do dołka, to wygrywał monety innych.. Jakoś tak

[Martino]

Ja pamiętam rzucanie monetami "do ściany". Zgarniał pulę ten, czyj pieniążek był najbliżej ściany.

[Sbigneus]

[Yac.Ek]

Myśmy grali w "Orał czy Reszkę"". Gra polegała na tym, że rysowało się coś na kształt linii boiska z bramką i rzucało się monetami o nominale 1, 2 lub 5 zł, ten kto trafił w "Banczek" zabierał całą pulę. W przypadku kiedy nikt nie trafił, osoba która była najbliżej linii "banku"zbierała się wszystkie monety, wybierała się orła lub reszkę i podrzucała w górę. Tyle monet ile spadło o wybranym znaku było jego.

[Grażyna M.L]

Na Marienburgu - jakiś czas temu przerabialiśmy ten temat

http://www.marienburg.pl/viewtopic.php?t=8033

[Sbigneus]

Grażyna , wszystkie te gry były zaliczone .

[TOMB]

[Dana]

"W państwa" grałam w wersję z nożem. Oczywiście nie rzucało się w gracza tylko w jego terytorium i z miejsca wbicia noża zakreślało się przejętą ziemię.

[Voit]

...A graliście "w kamienia"?
Zasady podobne do gry "w państwa", tylko zamiast patyka kopało się do siebie kamień.
I oczywiście chodziło o to, żeby trafić przeciwnika.
Za trafienie kamieniem w nogę przeciwnika możnabyło "odciąć" sobie z jego terytorium ziemi na pięć tip-topków.
Ale jeśli kamień wyleciał poza pole gry, przeciwnik odcinał kopiącemu trzy tip-topki ziemi.

...Świetny temat.
Kto dziś pamięta o zabawach, do których nie potrzebowaliśmy niczego, poza wolnym czasem i chęciami...

[Henio]

[Romek52]

A pamiętacie CYMBERGAJA , piłka nożna na szkolnej ławce monetami:
20 gr to zawodnik ,10 gr. piłka.
Strzelało się grzebieniem do bramek wydrapanych na blacie ławki
Graliśmy na wszystkich przerwach.

[wodzu]

[Soller]

Pewnie to nie najlepszy moment na pisanie o wojnie w formie zabawy, ale zaryzykuję...
Chłopakowate dzieciństwo w latach 60. spędziłem w Matarni. Mieszkaliśmy tam w kilka rodzin, w pałacu po niemieckim dzierżawcy majątku - Remerze. Folwark został zamieniony w PGR, którego biura też były w pałacu. Czterooddziałowa szkoła znajdowała się o rzut kamieniem, w budynku pobudowanym dla syna dziedzica, gdy ten się usamodzielnił w latach 30. Dzieciaków, jak to wtedy, było mnóstwo: część pochodziła z zasiedziałych rodzin kaszubskich, inne z napływowych, z różnych dzielnic Polski. Była też chyba jedna familia ukraińska. Żadnych animozji między dziećmi z tytułu przynależności do różnych grup kulturowojęzykowych nie pamiętam. Łączyły nas też wspólne praktyki religijne w pobliskim kościele. Chłopaki z miejscowych rodzin z nami rozmawiali po polsku, a my łatwo uczyliśmy się kaszubskich zwrotów. Moim najlepszy kolegą był właśnie Kaszub imieniem Franek. Teren pałacu, a szczególnie jego piwnice i strych były doskonałymi miejscami zabaw. Podobnie, otaczający budynek, wspaniały park, ze starymi kasztanami oraz opuszczone, na wpół zrujnowane stajnie i inne gruzowiska zapewniały fantastyczne warunki do spędzenia niepowtarzalnego dzieciństwa. Ponieważ wtedy dopiero pojawiały się pierwsze telewizory z marnym i krótkim programem, większość czasu spędzaliśmy na zabawach w okolicy. Gdy podrośliśmy zapuszczaliśmy się nawet w lasy po drugiej stronie dzisiejszej ulicy Słowackiego. Atrakcją w nich był strumień z bobrami - bodaj było to pierwsze miejsce odtwarzania ich populacji. Większość naszej grupy stanowili chłopcy, choć bawiło się z nami i kilkoro dziewcząt. Najczęściej odtwarzaliśmy bitwy lub odbywały się podchody. Oryginalnością naszych zabaw było wyposażenie: niemal wszyscy dźwigaliśmy powojenny złom, zardzewiałe karabiny, taśmy z nabojami, pasy z ładownicami, puszki karbowane po niemieckich maskach pegaz i inne. Były też chełmy, ale używaliśmy je rzadko, bo nie miały pasków. Tych pozostałości wojny było wszędzie bardzo dużo ponieważ toczyły się tam ciężkie walki w 1945 roku. Wokół były całe linie okopów, z gniazdami na ciężką broń, trafiały się niezniszczone bunkry i zapomniane składy amunicji. Na miedzach stały krzyże z przestrzelonymi chełmami na grobach bitewnych, w czasie orek ciągle wyskakiwały "rodzynki" w formie niewybuchów. Najwięcej było pocisków moździerzowych. Po saperów dzwonili jak się uzbierała większa sterta. Podczas deszczów nieraz osuwała się ziemia i odsłaniała kościotrupy poległych, których przysypał ostrzał artylerii. Inni byli prowizorycznie pochowani i zapomniani. Byliśmy z tym niejako oswojeni. Podczas jednej z wypraw do lasu koleżańka zapadła się do schronu ziemnego. Wewnątrz znaleźmy w brezentowym pokrowcu, wiszącym przy słupie drewnianym, karabin maszynowy MG 42, zakonserwowany, w świetnym stanie. Ja nosiłem najpierw szkielet kb mauzer, bez części drewnianych, a gdy "awansowałem" dostał mi się pm bergman, który był niemal kompletny i niezardzewiały. Kiedyś, idąc całym oddziałem na "wojnę" w lesie, ciężko objuczeni wojskowym ekwipunkiem, trafiliśmy na naszego proboszcza - księdza Bigusa, byłego więźnia obozu koncentracyjnego, który szedł od szosy, gdzie był przystanek pekaesu. Palnął nam wtedy zawstydzającą mowę o paskudztwie wojny, jej okrucieństwach i zakazał nam się bawić w ten sposób. Musieliśmy mu przyrzec, że więcej nie tkniemy tego żelastwa i że nie będziemy udawać strzelania, bo to przecież oznacza chęć zabijania bliźniego swego. Rzecz jasna niewiele z tego pojęliśmy i wkrótce odbyły się kolejne działąnia wojenne. Inną ciekawą sprawą było odkrycie, podczas buszowania w piwnicy pałacu, zamaskowanych drzwi i wejście do nieznanych pomieszczeń. W jednym z nich było łóżko metalowe ze sprężynami oraz sterta niemieckich czasopism. Niektóre z nich pokazywały zdjęcia z hitlerowskiej defilady zwycięstwa w 1939 roku, w Warszawie (jak teraz wiem). Była tam też puszka na maskę pegaz oraz niewielka, stara książka, może kieszonkowa biblia, z twardymi, tłoczonymi okładkami, drukowana gotykiem i z datą z końca XIX wieku. Tkwił w niej skośnie pocisk karabinowy. Z tych "katakumb" można było wyjść pod werandę pałacu. Dorośli bardzo ucieszyli się z naszego odkrycia i zajęli je na ziemniaki itp. Co się stało z rzeczami po Niemcach nie wiem. Na zakończenie dodam, że rodzice często nas przestrzegali i karali ostro za zabawę militariami, gdyż zdażały się wybuchy niewypałów od których ginęli lub byli ranieni: zarówno dorośli jak i dzieci. (Starsi preparowali ładunki do kłusowania na ryby w gliniankach). Nie bacząc na to i tak wydobywaliśmy proch z pocisków dla potrzeb imprez typu "światło i dźwięk". Jedna z nich, odbyła, się pod nieobecność dorosłych w byłej kuchni dworskiej, gdzie był dość wysoko sufit. Mając na uwadze ostrzeżenia rodziców o grożących niebezpieczeństwach wpadliśmy na genialny pomysł zastosowania się do nich bez rezygnowania z wybuchowych atrakcji. W tym celu, z niejakim wahaniem, ale odpuściliśmy sobie wrzucanie prochu bezpośrednio do ognia. W zamian usypaliśmy z niego spore "mrowisko" na ...fajerkach pieca, a następnie rozpaliliśmy pod nimi. Gdy ogień zabuzował w szczapach drewna i w węglu pochowaliśmy się po kątach i za stołami, wychylając głowy co chwila, aby sprawdzić jak sprawy idą. Gdy już traciliśmy nadzieję na eksplozję, nagle proch zapalił się od nagrzanego żeliwa i "fuknął" ognistym słupem, który sięgnął białego stropu i rozszedł się "jęzorami" we wszystkich azymutach, wypalając na nim coś w rodzaju odbicia liści palmy. Ne licząc małych poparzeń, ponadpalanych włosów i osmoleń nikomu z nas nie stało się nic poważnego, ale co się działo po powrocie rodziców nie opiszę ponieważ moja pamięć w tym momencie się gwałtownie urywa i podejrzewam ją o tzw. wypieranie. Przypuszczam, że niektórym z nas oberwało się mocniej niż od eksplozji. I dobrze.

[Marek Z]

Prawie jak "oddział" Weisera Dawidka