Za „Plaże i kąpieliska Mierzei Wiślanej” Waldemara Nocnego (znaczy źródło przekładu na język polski) wspomnienia ze schroniska mikoszewskiego. Zdjęcia stanu obecnego samego budynku były na wcześniejszych stronach wątku.
Waldemar Nocny-Plaże i kąpieliska Mierzei Wiślanej napisał/a:
„Najpiękniejsze wspomnienia z moich szkolnych czasów prowadzą mnie do Mikoszewa”.
Tak powie chyba każdy, kto w latach trzydziestych [XX wieku] był uczniem Conradinum, a ferie spędzał w należącym do niego ośrodku w Mikoszewie. Dwa duże trawniki dawały możliwość uprawiania wszelkiego rodzaju sportów, wydmy z ich sosnowym lasem umożliwiały wędrówki i gry wojenne, a po drugiej stronie wydm biała plaża wabiła okazją codziennej kąpieli. Punkta¬mi kulminacyjnymi każdych ferii w mikoszewskim ośrodku były: wyjście na Wzniesienie księcia Albrechta, skąd roztaczał się szeroki widok na Wisłę, a także wypływanie do wraku statku „Baltara”. Powstanie tego ośrodka było nieomal przypadkowe, nie było żadnych konkret¬nych planów w tym kierunku.
Na pierwszym zebraniu z rodzicami po powoła¬niu na dyrektora dr. Millacka, zaraz po objęciu przez niego tej funkcji, jeden z ojców postawił pytanie, czy nie można by założyć jakiegoś ośrodka kolonijne¬go. I to pytanie podziałało jak błyskawica i przyćmiło inne kwestie poruszane na tym zebraniu. Pan Boskamp, bardzo witalny, natychmiast oddał do dyspozy¬cji swój wiejski dom na trzy lata - najpierw tam miano zebrać doświadczenia, zanim zostanie wybudowany właściwy dom.
Ta ofiarność podziałała zaraźliwie. Jeszcze tego samego wieczora powstał plan utworzenia stowarzyszenia budowy szkolnego schroniska wiejskiego, a kilka dni później zebrano pieniądze na wy¬posażenie wnętrz. Senat Wolnego Miasta Gdańska i Fundacja Conradiego wsparli finansowo tę inicjatywę, ale wiele pieniędzy ofiarowali zachwyceni rodzice.
Już w maju 1930 r. można było wprowadzić się do tego domu. O ile się nie mylę, pierwszym nauczycielem był dr Siedow, który wyprowadził się tam ze swoją klasą i wszystko urządził. Z obory dla krów powstała sypial-nia, mała i duża. Pomieszczenie dzienne z kominkiem znajdowało się w środku domu. Jedzono, prano i prowadzono lekcje na dworze. W pierwszych latach, jak można sobie wyobrazić, wszystko było prymitywne, ale właśnie dlatego sprawiało radość.
Tylko jeśli chodzi o czystość, to matki uczniów nie miały zbyt wielkiego zaufania. Jeśli przyjeżdżały do Mikoszewa, to pierwszą rzeczą było zaciągnięcie do kąta pana Filusia i sprawdzenie uszu pod kątem czystości.
Proste, ale zdrowe i pożywne jedzenie działało na wszystkich pozytywnie.
Przy przybyciu i odjeździe z ośrodka ważono uczniów. Doktor Mochow ułatwiał sobie ten pomiar, ustawiając całą klasę (kwartę) na wadze bydlęcej i na podsta¬wie wagi ogólnej wyciągał średnią dla całej grupy.
Szybko też powstał stały plan dnia, od którego odstępowano jedynie w szczególnych przypadkach. Dzień rozpoczynał się od biegania w lesie. Na bosaka i w kąpielówkach biegło się przez wydmy i z powrotem do schroniska, gdzie po porannej toalecie (wodę na ten cel czerpano ze studni) czekało już śniadanie.
W pochłanianiu kromek z marmoladą padały istne rekordy. Później następowały najmniej przyjemne czynności dnia: ścielenie łóżek, sprzątanie izb oraz szafek. Niektórzy dopiero tutaj nauczyli się dbania o porządek.
Od 9.00 do 10.30 były lekcje na świeżym powietrzu, jeśli pogoda dopisywała. Trzeba było dopasować się do tych oko¬liczności. Rysunki, zadania miernicze i przyroda występowały częściej w planie lekcji niż gramatyka łacińska, która po powrocie musiała odzyskać swą rangę. Ale całkiem nie zaniedbywano tych przedmiotów. Dla uczniów prymy dopaso¬wywano specjalnie zadania, np. wypracowanie o socjalnej sytuacji mikoszewskich rybaków czy też obserwacje przyrody, roślin i ptaków z wydm. czy też podobne tematy. Kto dostał taki temat mógł pochodzić po lasach i wsi, by pozbierać materiał na podstawie obserwacji, który później przedstawiał w formie rocznej pracy koń¬cowej. Ten rodzaj pracy zaowocował wieloma ciekawymi efektami.
O godzinie 11.00 szło się na plażę, aby zażyć kąpieli, fakt, iż w ciągu naszej trzynasto- czy czternastoletniej bytności w ośrodku, nie doszło do żadnego tragicznego wy¬padku. pokazał naszą dobrą organizację pod względem bezpieczeństwa. Rybak Hildebrand pływał swą łodzią mniej więcej na końcu dystansu naszej kąpieli i nikt dalej się nie zapuszczał.
Odwiedziny wraka „Baltara” leżącego w Przeko¬pie Wisły, dozwolone były tylko doświadczonym pływakom i przebiegały pod nadzorem. Po obiedzie następowała mało łubiana, ale konieczna, godzina ciszy, po czym aż do popołudniowej kawy odrabiano zadania, które zlecono w ramach przed¬południowych zajęć.
My, nauczyciele, chętnie ten czas pożytkowaliśmy na wy¬picie filiżanki kawy u Hannemanna i wypalenie cygara. Kawa parzona przez panią Hannemann była szczególnie dobra i była miłą odmianą wobec lury, jaką serwowano w schronisku, a palenie cygar było tam niedozwolone.
Szczególnie miłe były godziny wypoczynku u Hannemanna, gdy przybywali „erfurtczycy”. Tak nazywano uczniów i nauczycieli gimnazjum „Zur Himmelsporte” z Erfurtu, którzy przez wiele lat regularnie odwiedzali nasz nowy ośrodek i stąd wyru¬szali w podróż do Prus Wschodnich. (...)
Do pory kolacji trenowano sport. Szczególnie łubiana była gra w palanta.
Nastrojowe były również owe wieczory, gdy przechadzaliśmy się na Wzgórze księcia Albrechta lub też siedzieliśmy przy studni i śpiewaliśmy pieśni ludowe przy akompaniamencie lutni.
Najmłodsi szczególnie upodobali sobie gry wojenne nocą, w lesie na wy¬dmach. Tak się chełpili swą odwagą, że postanowiłem wystawić ich na próbę. Pozwolono więc na taką nocną grę i żądni czynów chłopcy poszli na wydmy, gdzie rozstawili swoje straże. W tym czasie czterech uczniów prymy wypożyczyło od okolicznych gospodarzy konie, na których jako nocni rycerze, w bia¬łych prześcieradłach, wjechali do lasu i dotarli do miejsca, gdzie czuwały boha¬terskie straże.
Ach, jak małymi stali się ci, którzy jeszcze niedawno puszyli się w swej odwadze. Potem już nie domagali się nocnych gier wojennych. W międzyczasie minęły trzy próbne lata, a na podarowanej przez pana Boskam- pa sąsiedniej działce powstało nowe schronisko. Plany sporządził profesor Gru¬ber wraz ze studentami. Mieliśmy teraz nowy, duży dom z dwoma pomieszcze¬niami dziennymi i miejscami sypialnymi dla 70 uczniów i nauczycieli.
Kontakt z ludnością Mikoszewa był bardzo serdeczny. Często też dochodziło do zwycięstwa miejscowej drużyny szkolnej w różnych potyczkach. Podczas, gdy sportowcy grali w palanta czy w piłkę ręczną z rówieśniczą drużyną ze szkoły ludowej z Mikoszewa. Młodzież mogła grać z żeńską częścią tych miko- szewskich klas w dwa ognie. Tutaj dochodziło do sromotnych porażek, gdyż dziewczęta miały o wiele lepiej opanowana technikę łapania piłki. Ale wszyst¬kie te potyczki kończyły się w miłym nastroju, wspólnym śpiewem i rozrywką w cudownej atmosferze Mikoszewa. (H. Strenger, Das Landschulheim des Con- radinums in Nickelswalde, „Unser Danzig” 1965, nr 3, s. 12-13.)
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
Rejestracja
Zaloguj
Download
