Dawny Gdańsk

[Rumcajs]

aprops Krakowa naszeł mię taki szowinistyczny nastrój, że nasze miasto i generalnie Trzymiasto jest bardzo "niezakrzepłe" w zadzieraniu nocha (wyłączając wątek o kierowaniu pyska w stronę morza ) .
Gdzie tam mnie nie naniosło do jakiegoś większego polskiego miasta to się spotkałem z tym sakramentalnym, "a u nas, u nas to się robi inaczej". Kojarzy mi się to nieodmiennie z tekstami ekip budowlaych, które wchodzą poprawić fuszerkie poprzedniej ekipy z hasłem na ustach "kto pani/u tu to zrobił, nie no my to poprawimy!" i jak to się mówi następuje zapętlenie tekstu tyle, że gęby się zmineiają.

Adrem - fenomen otwrtości zastanawia mnie od dawna. Macie jakieś teorie dlaczego tak jest?

[danziger]

[Rumcajs]

Tak do końca to "bardziej w trzewiach to uczucie mam umiejscowione" i trudno mi je zwerbalizować.
Spróbuję:
Jak tak się lochałem po tych miastach z "ciągłością kwaterunkową" to zawsze napotykałem pewien rodzaj muru. Wielu przybyszów z kraju tak mówi o Kaszubach, że najpierw są zdystansowani i lekko oziębli, dopiero jak się przekonają do ciebie to już są ziomale wtedy.
A jak robiłem ankiety wśród komilitonów studenciaków na PG, którzy przyjezdni byli, to wychodziło, że czują się dość swobodnie i "u siebie".


No i mam takie dwie teorie:
Adin - my (tzn. urodzeni lub mieszkający tu z wyboru) też w pewnym sensie jesteśmy gośćmi. I zdaje mi się, że większośc mieszkańców to czuje mniej lub bardziej świadomie. W związku z czym mały odsetek ludności może powiedzieć u nas, bo jak pisałeś "to u nas" ma swego rodzaju rozdwojenie lub bardziej roz-n-nienie. Ostatnie rozczłonkowanie po 1945. I tak jak my (ci którzy nastali w mieście po 1945) nie możemy tak do końca powiedzieć "u nas", tak również my (którzy przeżyli gehennę wojny) już też nie do końca mogą powiedzieć "u nas". Strasznie mnie to mętne wychodzi ale mam nadzięję, że coś z myśli przewodniej można wysupłać.

Dwa - sobie tak myślę czasem śmiało, że to ma właśnie być takie miejsce na Ziemii. Gdzie nasz Genius opiekuje się właśnie w ten sposób, że spod pseudostabilnej tkanki murów, drewna, bruków i kanałow (plus betonu, żelaza i szkła - fuj) co rusz prześwitują jakieś poszarpane skrawki, które objawiają nam prawdę że to wszystko może być lada chwila prochem i zgnilizną, a równocześnie daje klarowną wizję, że z prochu i bagno może podnieść się conajmniej do poziomu sprzed rozkładu (tu trochę zbyt optymistycznie, ale optymizm jest zalecany przez lekarzy ;)

Generalnie